ايستگاه: 2011-02-06

اهمیت فرمول هسته اولیه جمعیت برای شکل گیری یک تجمع بزرگ

Saturday, February 12, 2011

‌برای رسیدن به یک تجمع اعتراضی بزرگ باید نقطه‌ی مبدا مشخصی داشت. آیا اعلام مسیری طولانی چون «میدان امام حسین تا آزادی» که بیش از ۱۰ کیلومتر است برای شهروندانی که در یک سال اخیر حتی یک تجمع موفق نداشته اند مناسب است؟ شاید اگر این مسیر از میدان انقلاب تا آزادی تعیین می شد در عمل به نتیجه‌ی بهتری منجر می شد. چنان که حتی در ۲۵ خرداد هم مسیری به گستردگی میدان امام حسین تا آزادی تعیین نشده بود.
حالا که بر سر مسیر توافق شده و تبلیغات زیادی هم برای آن صورت گرفته شاید بهتر باشد برای شکل دادن هسته ی مرکزی و اولیه جمعیت فکری کرد.
به عنوان کسی که در تمامی تجمع های پس از انتخابات تا تاریخ ۸ آبان ۱۳۸۸ شرکت می کردم فکر می کنم:

۲۵ بهمن در صورتی که هسته ی اولیه جمعیت معترضان با جمعیتی دست کم نزدیک به یک هزار نفر در یک نقطه ی مشخص شکل نگیرد فقط تجمع های پراکنده ای خواهیم داشت که اگر چه ممکن است دامنه ی پراکندگی آن وسیع باشد اما تراکم جمعیت و دامنه‌ی اثر گذاری آن پایین خواهد بود. اعلام مسیری به گستردگی میدان امام حسین تا ‍آزادی نخستین ایرادش شکل نگرفتن هسته‌ی اولیه پرقدرت جمعیت است. شکل گرفتن تظاهراتی یکپارچه در ابعاد روزهای ۲۵، ۲۶، ۲۷، ۲۸ خرداد و روز قدس نخستین رمز موفقیتش در این بود که نقطه‌ای از شهر به عنوان مبدا حرکت اعلام شده بود. به این ترتیب هسته‌ی اولیه جمعیت بلافاصله شکل می‌گرفت و به طور طبیعی تمامی عابران و جمعیت اطراف را هم جذب می‌کرد و رفته‌رفته حتی محافظه کارترین عابران هم جرات پیوستن می‌یافتند.

فرمول‌های به وجود آمدن گره‌های ترافیک شهری و راه حل گشودن آن‌ها هم دقیقا به همین روشنی است.

به خاطر بیاورید پیاده‌روها و خیابان‌هایی را که پیش از شکل‌گیریِ یک هسته‌ی مرکزی و اولیه زیر پای عابران کش ‍می آمد و همه منتظر بودند تا از جایی شروع کنند و البته در این شرایط همیشه ضربه‌ی باتوم یکی از عمله‌های کودتا کارگر می افتاد و سر شوخی را با جمعیت منتظر باز می‌کرد.

با وجود سرکوب‌ها و هراس و جرات بیات شده‌ی مردم در یک سال و چند ماه گذشته اگر هسته‌ی اولیه جمعیت شکل نگیرد در بهترین حالت عاشورایی دیگر خواهیم داشت که مردم به صورت پراکنده در نواحی مرکزی تهران به مدت دو ساعت قلب شهر را تصرف کرده بودند و خودشان هم خبر نداشتند.

شاید توافق بر سر میدان امام حسین به عنوان نقطه ی مبدا و حرکت همه‌ی معترضان سخت به نظر برسد. اما در نظر بگیرید لابد روز ۲۵ بهمن آن‌ها که از سمت کرج یا منطقه‌ی غرب تهران می‌آیند می‌خواهند در مسیری بین آزادی تا انقلاب در انتظار جمعیتی میلیونی بمانند تا به استقبالشان بیاید و لابد آن‌ها که از سمت شرق تهران به میدان امام حسین می‌روند میدان انقلاب و چهار راه‌های قبل و بعد از آن را محل اصلی تجمع فرض می‌کنند. میدان انقلاب هم که مرکز اصلی نیروهای سرکوب است و از اساس ماموریت دارند در این نقطه مانع از پیوستن معترضان به یک‌دیگر در شرق و غرب و شمال و جنوب شوند.

ای کاش جمعیت آنقدر زیاد باشد که این دل‌دل زدن ها، پیش‌بینی‌ها و گمان‌های بد را از اساس بی‌اعتبار کند.

تبصره: یکی از عواملی که باعث شد طراحان تجمع‌ها پس از شنبه‌ی سیاه (۳۰ خرداد) مسیرهای طولانی را برای حضور معترضان معرفی کنند پراکنده شدن نیروهای سرکوبگر و کاهش قدرت متمرکز آن‌ها بود. تجمع میلیونی روز قدس هم مدیون اعلام نقطه‌ی مبدا مشخصی چون میدان هفت تیر بود و اگر به خاطر داشته باشید در ماه‌های قبل از آن‌ها موفقیتی برای یک تظاهرات بزرگ حاصل نشده بود.